Verhaal nav bezoek aan de Unterwelten
Door: Kris Sierdsma
Blijf op de hoogte en volg Berlijn
08 November 2019 | Duitsland, Berlijn
übsaö
dag 1
18.10.1961 04:32
We zijn net optijd de bunkers in gekomen. Een moment later en we waren buitengesloten. Ik weet niet meer hoe het ging, het ging allemaal zo snel. Toen de tanks bij checkpoint Charlie tegenover elkaar stonden was er een spanning als nooit tevoren. Mijn moeder Gerta, mijn vader Herman, mijn broertje Kees en ik pakten alles wat we in tien minuten konden pakken en holden naar de bunkers. Alleen de ingang was vol met mensen. Het heeft een uur geduurd voordat we naar binnen konden. Een uur waarvan je niet wist of je zou leven of niet. Elk moment in dat uur zouden de sirenes kunnen klinken en dat was het voorbij. Maar nee we waren net binnen en toen begon de grond te schudden. Stukken van het plafon vielen naar beneden mensen vielen op elkaar, maar toen was het stil. doodstil. Een paar seconden later hoorden we een hele harde knal. Ik heb de piep nog steeds in mijn oren. Vanaf dat punt wisten we dat we hier vast zaten en dat we het overleeft hebben. Het is nu al drie uur sinds dat de deuren dicht zijn gegaan en we zitten nu bij elkaar en laten het ons inzinken wat er net is gebeurd. Er komen veel emoties los mijn moeder en kees zitten te huilen en mijn vader scheld met meer woorden dan ik ken. Ik kijk om me heen en zie heel veel mensen ook huilen. Ik begin het benauwd te krijgen en begin moe te worden.
dag 2
19.10.1961 06:34
We hebben net te horen gekregen dat nog wel een maand kan duren voordat het leger ons kan komen redden. Ondertussen zitten ik en kees ons eten op te eten. Er beginnen al routines te ontsaan en bijna niemand heeft het meer over gisteren. De kinderen onder de 12 jaar krijgen al een introductie over het onderwijs en kinderen van 12 tot 18 jaar worden voorbereid op werken. Gelukkig heb ik mijn zakhorloge megenomen anders wist ik de tijd niet. Het tijdsbesef is kompleet weg hier.
dag 5
22.10.1961 12:37
Het is nu pauze dus ik heb tijd om te schrijven. Ik heb net weer mijn kladblok terug gekregen. gisteren was er een gevechten uitgebroken tussen Mr. Tübingen en Mr. Rügen. na het gevecht werd iedereen gefouilleerd en werden onze bagages meegenomen om gecontroleerd te worden.
dag 10
27.10.1961 12: 30
Ik voel me niet goed. Ik weet niet waar het aan ligt maar ik heb het gevoel alsof ik elk moment flau...
dag 23
07.11.1961 16:43
Ik lig nu al elf dagen in de ziekenboeg. Er was een chemische stof bij werk vrijgekomen en het halfe team was flauwgevallen. Gelukkig hoeffen we nog maar een paar dagen te wachten tot het leger er is.
dag 27
11.11.1961 02.30
We zijn wakker gemaakt door het alarm. een paar seconden later hoorde ik schoten en mensen gillen. Ik ben bang alsjeblieft help mij. ik hoor de stappen dichterbij en ik heb me verstopt. Plotseling hoor ik een hele harde knal en daarna is het stil.
Ik zit stil in een hoekje en probeer zo min mogelijk geluid te maken. na een half uur kijk ik om de hoek. Ik moet overgeven. Iemand dood hier. Iemand dood daar. Ik zit rond te kijken of ik mijn gezin kan vinden. Ik zie Mr. Tübingen dood liggen en vrees voor het ergste, want mijn vader zat ook in zijn ploeg. Ik kijk en ren, iedereen is dood waar ik voorbij kom. ik kijk en ik kijk. Ik zie mijn broertje bij mijn moeder zitten hij zit te huilen en ik zie een kogelgat ik het midden van mijn moeders hoofd. Ik zak door mijn knieën en schreeuw.
"MAMA" en ga huilend liggen.
copyright by Kris Sierdsma©️
dag 1
18.10.1961 04:32
We zijn net optijd de bunkers in gekomen. Een moment later en we waren buitengesloten. Ik weet niet meer hoe het ging, het ging allemaal zo snel. Toen de tanks bij checkpoint Charlie tegenover elkaar stonden was er een spanning als nooit tevoren. Mijn moeder Gerta, mijn vader Herman, mijn broertje Kees en ik pakten alles wat we in tien minuten konden pakken en holden naar de bunkers. Alleen de ingang was vol met mensen. Het heeft een uur geduurd voordat we naar binnen konden. Een uur waarvan je niet wist of je zou leven of niet. Elk moment in dat uur zouden de sirenes kunnen klinken en dat was het voorbij. Maar nee we waren net binnen en toen begon de grond te schudden. Stukken van het plafon vielen naar beneden mensen vielen op elkaar, maar toen was het stil. doodstil. Een paar seconden later hoorden we een hele harde knal. Ik heb de piep nog steeds in mijn oren. Vanaf dat punt wisten we dat we hier vast zaten en dat we het overleeft hebben. Het is nu al drie uur sinds dat de deuren dicht zijn gegaan en we zitten nu bij elkaar en laten het ons inzinken wat er net is gebeurd. Er komen veel emoties los mijn moeder en kees zitten te huilen en mijn vader scheld met meer woorden dan ik ken. Ik kijk om me heen en zie heel veel mensen ook huilen. Ik begin het benauwd te krijgen en begin moe te worden.
dag 2
19.10.1961 06:34
We hebben net te horen gekregen dat nog wel een maand kan duren voordat het leger ons kan komen redden. Ondertussen zitten ik en kees ons eten op te eten. Er beginnen al routines te ontsaan en bijna niemand heeft het meer over gisteren. De kinderen onder de 12 jaar krijgen al een introductie over het onderwijs en kinderen van 12 tot 18 jaar worden voorbereid op werken. Gelukkig heb ik mijn zakhorloge megenomen anders wist ik de tijd niet. Het tijdsbesef is kompleet weg hier.
dag 5
22.10.1961 12:37
Het is nu pauze dus ik heb tijd om te schrijven. Ik heb net weer mijn kladblok terug gekregen. gisteren was er een gevechten uitgebroken tussen Mr. Tübingen en Mr. Rügen. na het gevecht werd iedereen gefouilleerd en werden onze bagages meegenomen om gecontroleerd te worden.
dag 10
27.10.1961 12: 30
Ik voel me niet goed. Ik weet niet waar het aan ligt maar ik heb het gevoel alsof ik elk moment flau...
dag 23
07.11.1961 16:43
Ik lig nu al elf dagen in de ziekenboeg. Er was een chemische stof bij werk vrijgekomen en het halfe team was flauwgevallen. Gelukkig hoeffen we nog maar een paar dagen te wachten tot het leger er is.
dag 27
11.11.1961 02.30
We zijn wakker gemaakt door het alarm. een paar seconden later hoorde ik schoten en mensen gillen. Ik ben bang alsjeblieft help mij. ik hoor de stappen dichterbij en ik heb me verstopt. Plotseling hoor ik een hele harde knal en daarna is het stil.
Ik zit stil in een hoekje en probeer zo min mogelijk geluid te maken. na een half uur kijk ik om de hoek. Ik moet overgeven. Iemand dood hier. Iemand dood daar. Ik zit rond te kijken of ik mijn gezin kan vinden. Ik zie Mr. Tübingen dood liggen en vrees voor het ergste, want mijn vader zat ook in zijn ploeg. Ik kijk en ren, iedereen is dood waar ik voorbij kom. ik kijk en ik kijk. Ik zie mijn broertje bij mijn moeder zitten hij zit te huilen en ik zie een kogelgat ik het midden van mijn moeders hoofd. Ik zak door mijn knieën en schreeuw.
"MAMA" en ga huilend liggen.
copyright by Kris Sierdsma©️
